Bewusteloze vogel

Een harde klap. Ik keek naar de tuindeur en zag een kleine vogel met een geelwit buikje op zijn rug liggen, aan weerskanten hingen de vleugeltjes in de kieren van de terrasplanken.
Het leek wel een scène uit een tekenfilm. Een vogelkopje met een Disney-expressie die feilloos bewusteloosheid weergaf. Met een raar geluid eronder. Oink of zo.
 Had hij zich doodgevlogen tegen mijn pas gelapte ramen?
Waarschijnlijk wel, nu was het wachten op de altijd alerte kater van de buren. Niets aan te doen, deze tragedie. Als ik kind was geweest had ik razendsnel een doos gezocht om het slachtoffer in te verplegen maar ik ben volwassen en maak mezelf wijs dat ik geloof in de loop der dingen, zeker wat betreft de natuur - hoe natuurlijk is trouwens zo'n gelapte glazen deur - en dat dieren net als mensen overal ter wereld onafgebroken sterven.

Maar wat was dat?
Met een handige, draaiende beweging had mijn kleine vriend zich opgericht en omgedraaid. Heel stil zat hij daar op het terras, de blik op oneindig, voorzover je dat kunt zeggen van vogels, die immers altijd een beetje starend door het leven gaan. Er ging een minuut voorbij en nog een. Ik overwoog om plotseling de deur open te gooien zodat hij wel moest opvliegen en dacht aan het mooie moment in een film over een natuurgebied, waarop een moederpaard haar veulen, dat van honger en moeheid is gaan liggen en onderkoeld dreigt te raken, een paar ferme hoefschoppen geeft. Het veulen gaat, uiterst moeizaam op de lange dunne wiebelbenen, staan en loopt door.

Niet ingrijpen nu - 'laat de natuur haar werk doen', als de vogel genoeg kracht heeft komt het vanzelf goed.
Wat was het er eigenlijk voor eentje?
Mees? Grasmus? Vogelboek uit de kast halen?
Eerst maar eens koffie zetten. Toen ik na een paar minuten weer ging zitten en door de glazen deur keek was het terras leeg.