Rommel-Johannes, vervolg

Tussen de roestige fietsen en brommers in de tuin van Johannes staan dode bomen. Ze passen goed daar. Alles is ijdelheid, zegt deze tuin, tot stof zullen wij wederkeren, memento mori, afbraak zal uw deel zijn.
Maar die sloopklare iepen kan ik goed gebruiken om mijn houtkachel mee te stoken. Er is trouwens nog iets: als ze weg zijn krijg ik vrij uitzicht over Vesløs Vejle, helemaal tot aan het bos, aan de overkant van de grote weg tussen Thisted en Aalborg. Daarom ga ik Johannes opzoeken in zijn mooie huis aan Arupvej nr. 11. Ze zijn - hoe kan het anders - oude spullen aan het sorteren om in de gigantische schuur te leggen, die bij het huis hoort. (Zou de schuur de doorslag hebben gegeven bij deze aankoop? Fijn, we kunnen weer jaren vooruit met verzamelen!) Johannes en zijn Inger, glimlachend onder haar grijze krullen, zijn er helemaal vóór dat ik hun dode bomen omhak. Want dan hoeven ze dat zelf niet meer te doen. Het blijkt dat ze de bouwval willen verkopen. Verkopen? Een huis waarvan alle ruiten gebroken zijn, waar precies vóór de deur een oude matras ligt, vol gaten die onderdak bieden aan diverse kleine dieren. Waar delen van plastic tuinstoelen zich vleien over een halve tractor uit 1951. Naast een koelkast, met de deur half open. Inderdaad, een scheefgezakt houten bordje met "te koop" kan er ook nog wel bij.
Later hoor ik op de radio dat in de regio Nordjylland verschillende gemeentes begonnen zijn met het aanpakken van bouwvallen. Het is geen gezicht en de half verrotte troep is een broedplaats voor ratten en ander ongedierte. In Hjørring kregen twee eigenaren een aanschrijving. Opruimen, anders doen wij het - op uw kosten. Ik denk dat Rommel-Johannes de bui ook heeft zien hangen.
Een week later gaan Poul Erik (bijgenaamd Polle-met-de-cirkelzaag) en ik aan de gang. We kappen de iepen, verzagen de stammen en ik stapel achter mijn huis voor drie jaar brandhout op. Dan zie ik op een vroege ochtend een enorme grofvuilwagen van de gemeente Thisted uit de mist opdoemen. Met veel lawaai zakt de grijper boven de halve tractor en zet hem in de laadbak. De matras laten de mannen liggen, ondanks mijn smeekbeden - ze komen alleen voor oud metaal. Als de zuidwestenwind 's middags opsteekt beginnen de voorwerpjes, voornamelijk van plastic en piepschuim, die onder de tractor lagen, een rondedans over het weggetje. De buren hebben inmiddels een grote rat zien lopen. In het weekend vind ik een gekreukelde ansichtkaart van Johannes. Of ik geïnteresseerd ben in zijn huisje, het is nu te koop en hij heeft al diverse belangstellenden.
Wie zouden dat zijn?
Ik doe een ansicht in zijn brievenbus met de vraag wat hij gedacht had ervoor te vragen. Met alle buren hebben we al een prijs verzonnen: 100.000 deense kronen (ca 15.000 €) als hij het terrein leeg oplevert, 40.000 als we het zelf moeten opruimen.
Dan krijg ik een mail van Johannes. Hij vraagt 230.000 kronen. En wacht waarschijnlijk op een rijk echtpaar uit Kopenhagen, die alles slopen, de tuin door een tuinarchitect laten opknappen en een design-villa neerzetten....